2e plaats in Drenthe

Onder het motto doe eens wat anders heb ik Bartje200 gereden. Wat is dat dan, vragen de meesten zich af, nu dat is een mtb-tocht/wedstrijd over, juist ja: 200km. Niet niks en een beste uitdaging. Omdat ik het lekkerst slaap in mijn eigen bed en toch nooit een uitslaper ben geweest, was het geen probleem om de wekker op 4 uur te zetten. Bovendien houd ik me dan graag aan mijn vaste schema/routine (zoals bij de cross) dus minimaal 3 uur van te voren eten. En dat was eigenlijk super relaxed, ik had er zin in. Het weer was overigens buitengewoon, zonnetje en warm, we hadden het slechter kunnen hebben. Om de dag samen te vatten: het was leuk, het was zwaar, ik heb afgezien, ik heb genoten. Het was officieel in startvakken opstellen en de wedstrijdrijders stonden in het eerste vak en met een heus startschot vertrokken we. Om weer tussen de wielen te rijden vond ik geweldig, wat een rush en ik merkte dat ik dat deel echt wel had gemist. Geweldig zo te manoeuvreren weer, gaatje zien en erin duiken. Geen schrik, maar schik. Ik wist stiekem wel dat ´t wat te hard ging, maar ik heb van in de cross geleerd, gewoon erin vliegen, meegaan en wel zien waar het schip strandt. Oh ja dat was in de cross (45 min +) … Nu liep ´t schip na 125km op een zandbank, maar ik wist ´m toch nog terug op gang te krijgen en te houden. Eerst heb ik flink gevloekt en daarna ben ik mezelf gaan toe spreken: volhouden, doorgaan, ze hebben allemaal pijn, ze worden allemaal moe, afzien is leuk en nu teruggaan is verder dan door tot de finish. Mijn nieuwe fiets is supergaaf en reed als een zonnetje, dat is absoluut goed voor de moraal. Ik heb ongeveer 3/4 van de wedstrijd op kop gelegen, en ik had eigenlijk geen idee waar mijn concurrenten reden. Bij de ravitailleringsposten liet ik mijn bidons vullen, maar erg vlot ging dat niet. Deze werd eerst 5 keer doorgegeven en toen ik vroeg of t iets sneller kon, zeiden ze rustig meidje alle tijd er is nog geen dame langs gekomen. Euheuh dat wilde ik ook graag zo houden. Maar ik moest (dacht ik) even de rug rechten bij één van de laatste posten en iets de spanning eraf laten. Dat had ik beter niet kunnen doen, de gang kwam er nog minder in. Geen excuses, mijn eerste (ultra) mtb marathon was een prestatie waar ik best trots op ben en een goede leerschool. Bovendien nog een uur rapper dan de van tevoren ingeschatte tijd, zo kwam ik met 8 uur en 5 min als 2de over de meet met een gemiddelde van 25 per uur. Niet gek voor een veldrijder ;-).
Na huldiging met bloemen en een mooie medaille kwam de vraag: ga je dat nog eens doen? Haha vraag dat nog eens over een paar dagen! Dan heb ik de rit geanalyseerd, weet ik wat en waar het beter kan en hoe zoiets nou echt in zijn werk gaat. En raad dan maar of dit debuut een vervolg krijgt. Complimenten aan de organisatie en dank aan alle vrijwilligers.