Het is heel mooi geweest

Sabbatical, zo noemde ik het deze zomer, maar het staat nu wel echt vast, ik stop met veldrijden. Ik weet het zelf al wat langer, maar heb toch het schrijven van dit verhaal voor me uit geschoven. Ik heb absoluut vrede met dit besluit, het is een samenloop van omstandigheden die hiertoe heeft geleid. Ik zal er niet over in detail gaan treden, maar het een en ander heeft me doen beseffen dat het absoluut mooi en bijzonder is geweest wat ik (we) gedaan hebben en uiteindelijk hebben gepresteerd. Bijzondere levensgebeurtenissen en ervaringen geven je momenten van reflectie, dat moet soms zo zijn. Anders ga je gewoon in het gewone ritme door, maar het is goed om afentoe eens bij jezelf naar binnen te kijken en zien hoe het ervoor staat. En ik ga zeker niet stoppen met fietsen, feit is zelfs dat ik nu eigenlijk sterker en fitter ben dan vorig jaar deze tijd. Kan dat nog op deze leeftijd, ja ik denk het wel. Tot nu toe heb ik altijd nog progressie gemaakt. Ik zou dan ook dit jaar waarschijnlijk een kopie van vorig jaar kunnen neerzetten in het veld. Motivatie heb ik altijd genoeg gehad, en nog steeds moet ik afgeremd worden, maar met de jaren lukt het me aardig om zelf te doseren en de juiste dingen te doen. Ik ben iedereen zeer dankbaar dat ze altijd voor me hebben klaar gestaan en er altijd waren zodat ik, zoals ik het zelf altijd zeg, alleen maar hoefde te trappen (en blijven lachen). Veldrijden is een teamsport en een behoorlijke belasting, nog niet eens zo voor de renner, maar misschien zelfs wel meer voor de mensen rondom de renner. Die maken het mogelijk, zonder hen kom je er niet.

Mensen vragen mij altijd wat vind je het leukst om te doen, en steevast is mijn antwoord: de afwisseling is het leukst. Eerder dus in de winter het veldrijden, in de zomer de racefiets en de mountainbike. Naar mijn werk ga ik altijd op de fiets, en welke fiets ik pak, op welke ondergrond ik rijd hangt af van de bui van de dag, de mijne of die van de lucht 😉 Afgelopen zomer heb ik meer km’s gereden dan ik ooit heb gedaan, voel mij dan ook supergoed. Niets is fijner dan ’s ochtends eerst de koude te voelen en dan de zon op te zien komen over de hei op de crosser. Na het werk nog even over het mountainbike parcours naar huis te rijden, of op de racefiets nog even een paar uur om te rijden. Dat maakt me gewoon blij.

Van de zomer heb ik dan ook een paar criteriums op de weg gereden en ben ik NL kampioen masters geworden, heb ik Bartje200 gereden (200km op de mtb) en als grande finale DrentheRond. Ik heb genoten en zit dus absoluut niet stil. Zal dat ook nooit gaan doen, maar van de winter zal ik op de zondagmiddag even stilzitten als ik naar de cross kijk. Zien waar ik zelf heb gereden, wetend hoe het is, de sfeer, het publiek, alles. Dat zal ik het meest missen, het leuke kleine wereldje, waar ik deel van uit maakte. Dat heb ik toch maar gedaan. En daar ben ik eigenlijk wel echt trots op.

Wat ga ik nu dan doen? Andere leuke actieve dingen en nog steeds zoek ik het competitieve wel op, op welke fiets dan ook 😉 Zo heb ik vorig weekend meegedaan, met Serge (ja lopen besteed ik nu uit ;-)) aan de Posbank Crossduathlon, we werden heel mooi tweede. Het was zo gaaf om weer op de mountainbike te rijden, in echt baggerweer (tja dat ken ik wel he). Ik hoop met een goed maatje wat mountainbikemarathons te gaan rijden en stiekem keek ik al eens naar de wintertriathlon … tja schaatsen is oude liefde he. De zomer zal een combinatie worden van mountainbike en racefiets.

Ik houd jullie op de hoogte, want ik vind het nog altijd leuk om mijn ervaringen en belevenissen te delen.

Voor nu zeg ik de cross gedag, dank aan mijn team, de crossers, de entourage en het publiek. Zonder jullie is de cross niet de cross. Bedankt allen en iedereen die er waren en die er zijn. Jullie maken het onvergetelijk.

Er zijn altijd zoveel foto’s van me gemaakt, dat ik er eigenlijk nu een heleboel zou kunnen uitkiezen bij dit verhaal, maar ik heb gekozen voor deze van Jos Kafoe. Deze foto spreekt en zegt wie ik ben, wat ik heb bereikt en waar ik trots op ben.