Wat een bijzondere dag!
Nu ik genoeg heb nagezwijmeld (haha neen we blijven nuchter) staat het hier geschreven! Ik heb de masters-regenboogtrui gewonnen, ik ben wereldkampioen.
Trainen is voor mij nooit moeten geweest, ik vind het allemaal super leuk. Je hoort dan wel eens sporters over motivatie problemen, daar heb ik nooit last van gehad. Ik moest altijd afgeremd worden, vroeger dreigde mijn schaatstrainer al met het dichtdraaien van de remmen op mijn fiets. Nu ben ik ouder (en wijzer ;-)) en heb ik echt geleerd dat rust belangrijk is. Maar als sporter moet je dat ervaren en dus durven doen. Zo heb ik deze zomer met nog meer focus en verstand getraind. Mede ook vertrouwd op het verstand en de wijsheid van de mensen om mij heen. En de focus op die wereldkampioenstrui! Vrijdag 30 november stond gemarkeerd in de agenda en in mijn hoofd: WK Masters in Mol (België). Een loodzwaar parcours, waar ik vorig jaar in de elite-wedstrijd ook sterk reed. In het hoofd zat het wel goed dus. De voorbereiding van voorjaar tot de dag zelf was eigenlijk gewoon goed verlopen. Hier en daar wat kuilen in de weg, maar niet meer dan dat. Dan is het zien of, met het hoofd, de benen ook goed zijn. Die voelden zeker goed, ik had echt power!
Het blijft natuurlijk best spannend zo’n dag: een heel jaar trainen moet in 40 minuten op zijn plaats vallen.
De start was nu met andere dames categorieën samen, de jongere (35-39) werden voor me opgesteld, de oudere (45-49) achter ons. Er werd één startsein gegeven, we vertrokken dus tegelijk. Ik was goed weg, maar degenen voor mij niet, ik zat een beetje klem en moest er uiteindelijk omheen, zo ging ik als 2e het veld in. Na de eerste zandstrook langs de materiaalpost passeerde ik deze dame, die ik later terugzag bij de dopingcontrole, zij won nl in de categorie 35-39 jaar. Voorop rijden is fijn, want je kan je eigen ding doen, maar dat betekent vaak ook dat je in een zandcross je eigen sporen moet trekken, dus dat is soms ook lastig. Ik reed goed, had plezier, fijne support en het gat met de achtervolging werd steeds groter! Het was superzwaar, maar het liep technisch heel goed, nog niet eerder heb ik met zo’n focus rond gereden. Met 2 en een halve minuut voorsprong had ik tijd genoeg om met mijn handen in de lucht over de finish te rijden. Wauw, dit is ‘m!
En het was nog lang onrustig aan het zilvermeer … omdat de huldiging echt wel lang duurde en zeker als je met (ondertussen) een volle blaas nog terug moet naar de dopingcontrole.
Zo keerden we moe maar absoluut voldaan huiswaarts, mission accomplished! Deze dag is een hele bijzondere herinnering … één om in te lijsten 😉
