Drenthe doet echt wat met je

Na de Bartje200 was ik weer terug in Drenthe, om een rondje te fietsen 😉 zo te zeggen. Een week of drie geleden las ik over Drenthe Rond: voor stoere kirrels en stoere wichter. Dat voel ik mij niet hoor, maar het leek me wel gaaf na afloop te kunnen zeggen: dat heb ik gedaan! De weersvoorspelling was top, klein windje en warm, niets te klagen. Nu doe ik dat toch eigenlijk nooit. Omdat de start om 6 uur gepland stond op zondag, heb ik wel zo verstandig gedaan om ter plaatse te overnachten. Tja wijsheid komt met de jaren he. Zaterdagavond toch al maar even de route naar de start verkend, dat scheelt weer morgenochtend bij zonsopkomst. En die was de moeite, in een roodgekleurde lucht reed ik naar de start. Beetje spannend vond ik t wel, maar ik had er echt zin in en voelde me goed. Had alles goed voorbereid, genoeg gelletjes, binnenbandjes en stroom bij, yep je kan tegenwoordig niet zonder. Natuurlijk niet om mijn motortje te laten draaien, ja de gelletjes dan wel he. De stroom als in een extra batterij voor de garmin, dit was een route die verzorgd was, maar je moest ‘m op gps rijden. Bij de start deed ik (misschien iets te) relaxed en ging zowat als laatste weg, maar wel met alles voorelkaar, zodat ik daar rust in had. Snel zat ik in een goed ritme en ik dacht met elke keer een richtpunt voor me dat ik wel eens bij een groepje kon gaan aansluiten. Elke losse renner was ik eigenlijk zo weer kwijt, en de twee grotere groepen vond ik niet fijn rijden. In de tweede grote groep die ik passeerde heb ik even meegereden en een leuk gesprek in het tweede wiel gehad met een man die samen met zijn zoon deze tocht reed. Toen we echter op kop kwamen en de volgende set bochten door waren, reed ik weer alleen, ben maar doorgereden. Ik wilde liever mijn eigen tempo rijden en ook vlotjes door de bochten, ik zou wel zien of ze me weer bijhaalden. Later gebeurde dat ook, leuk was dat ik naast dezelfde man kwam te rijden als eerder, zo konden we ons gesprek voortzetten. Hij vertelde me meteen dat een aantal mannen ‘not amused’ waren dat ik weg was gereden. Tja, dat kon ik al wel zien en dat ben ik wel gewend. Ik zei weet je wat leuk is, straks ga ik het weer proberen. Ik ben benieuwd hoe hij en zijn zoon de tocht hebben uitgereden. Even later ging ik weer de groep vooruit omdat ik het tempo te wisselend vond. Zo reed ik weer alleen en best stevig door, zonder om te kijken, ik zou wel zien hoe lang ik dat vol ging houden. Het ging richting tweede controlepost, ja het was weer ouderwets stempels halen. Juist daarvoor had ik al gemerkt dat er een groep naderde, maar omdat ik dacht dat het de groep waar ik eerder uit was weggereden, heb ik niet omgekeken en ben lekker blijven rijden, gewoon mijn eigen ding doen. Toen ze aan mijn wiel zaten maakten ze wel wat lawaai en dacht ik gewoon blijven rijden. Ze bleven er even achter tot er één naast me kwam rijden en de vraag stelde wie er hier zo hard fietste?! Ik gaf ‘m een hand en zei Bianca, hij stelde zich voor René, aangenaam kennis te maken. Zij bleken de eerste groep te zijn en ze hadden ergens een detour gemaakt, zo kwam het dat ze mij achterop reden. En daar was ik achteraf echt blij mee, het was een leuke groep met kleppers en coureurs. Tijd voor een praatje en een best tempo om ’t zacht uit te drukken. De organisatie had een pastamaaltijd voor ons voorzien in het gevangenismuseum in Veenhuizen (staat mijn fiets daar veilig binnen de muren? Denk erom niet tegen de muren he). Van te voren had ik nog bedacht dat gewoon over te slaan, maar ik was geadopteerd door deze groep, zoals de motards die ons begeleiden zeiden, dus eet je mee. Bij de verzorger die met de auto meereed, vulden we de bidons en konden we ook nog wat te eten mee nemen. Het was echt top geregeld, complimenten. Zo bolden we door en was er ineens nog maar 90km te gaan. Ik had mijn teller niet op de km stand staan, maar ze schoten eigenlijk wel zo voorbij. De sterke mannen deden het kopwerk en een paar keer heb ik nog wel een kiezeltje proberen bij te dragen. Verder was het met leuke en interessante gesprekken meerijden echt de moeite, hier zou ik van tevoren voor hebben getekend. Zo kwamen we om 3 uur ’s middags al terug in Valthe waar de organisatie ons hulde bracht met gladiolen en een medaille. Tijd voor sterke verhalen op het terras en een frisje. En weerzien met Johan die nu eens niet de mechanieker/verzorger was, maar zelf ook eens kon fietsen. Dit was een hele bijzondere dag, zo één waar je nieuwe vrienden maakt en die je nieuwe energie geeft en dat na bijna 300km op de fiets. Dank aan allen en aan Piet B in het bijzonder. Dikke pluim voor de organisatie

PS aan de meneer met het witte grinta shirt die mij uitmaakte voor uitslover … dat ben ik niet, ik doe gewoon mijn eigen ding. En het is geen schande hoor, je mag best thuis vertellen dat je er door een dame afgereden bent.

Foto Bert Tibbe