Niet volgens de planning
26 dec WB Heusden-Zolder
Voor elke wedstrijd maak ik altijd een planning, met oa hoe laat te vertrekken, wanneer eten, starttijd etc. Ik schrijf dat keurig in een klein boekje. Afwijken ervan kan altijd, maar het blijft een mooi handvat voor me. Nu is het met wedstrijden rond de feestdagen meestal niet alleen de wedstrijddag plannen maar ook de andere dagen. Zo was deze kerst geen uitzondering, maandag t/m woensdag nog gewoon gewerkt, getraind en zelfs boodschappen gedaan. Dus al met al weer een strakke planning.
Zo heb ik de familie bij mij thuis (op tijd) uitgenodigd en zelf een kerstdiner gemaakt van een aantal gangen, vers, gezond en niet te dikmakend 😉 alhoewel een toetje en een chocolaatje ook wel mocht! En ik heb ze na een hele gezellige avond om half 9 met een vriendelijke glimlach naar huis gestuurd, mijn wekker stond immers voor morgen op 6 uur! Gelukkig is vroeg opstaan geen probleem, mijn biologische wekker staat standaard op 6 uur volgens mij.
Zo was de voorbereiding perfect voor de wereldbekerwedstrijd van Heusden-Zolder op tweede kerstdag. De verkenning van het parcours gaf me een goed gevoel, mooi zwaar rondje met leuke technische stukken, en de benen leken ook oke. Helaas bleef het daar ook bij ;-( in de laatste trainingsronde viel ik in de afdaling en kwam erg ongelukkig terecht. Bij de landing voelde ik een soort ‘klik’ in mijn rechterschouder en wist meteen wat er mis was: schouder uit de kom. Mijn ploeggenootje Sophie hielp me meteen ter plaatse en ook de toeschouwers (waarvan een zelfs verpleegkundige was) boden een helpende hand.
Terwijl ik riep: ‘hij moet er ff terug in gezet worden dan kan ik nog rijden’, hoorde ik de sirene al, huh is dat voor mij?! Na enkele pogingen van de arts op het circuit om de arm terug in de kom te trekken, werd duidelijk dat dat niet ging lukken. Snel naar het ziekenhuis dan maar, overigens had ik nog steeds in mijn hoofd: als ie er weer in zit kan ik de wedstrijd nog rijden. Alleen als je de röntgenafdeling af komt en je ziet de klok op 13:20 staan, gaat het door mijn hoofd: nu word ik opgeroepen voor de start. Ik leg me erbij neer, terwijl ik op een bed door de ziekenhuisgang gereden wordt.
Onder narcose hebben ze vervolgens mijn arm terug in de kom gezet. Het scheen dat ik het wel naar mijn zin had want terwijl de meeste mensen terwijl ze ‘out’ zijn dikwijls gaan schelden en tieren, heb ik alleen maar gelachen. Dat kan ook niet anders, de verpleegkundige vertelde dat het middel vergelijkbaar was met ongeveer 6 Duvels en een beetje.
Zo loopt de dag dus niet volgens de planning, maar maken we snel een nieuwe plan! Eén voor een snel herstel!
